26-01-2016 – Athene – dag 2

Vandaag stonden we om 6 uur in de metro. Onderweg naar de metro haalden we snel een koffie en toast bij de bakker om deze onderweg naar Piraeus te nuttigen. Bij E1 kwamen werden vandaag twee boten verwacht om 7 uur en 8 uur. De boot van 7 uur arriveerde een uurtje vroeger dan gepland waardoor wij de aankomst van deze ferry misten, maar de vrijwilligers van Piraeus waren er gelukkig al omdat men in principe altijd een uur van tevoren aanwezig is om alles voor te bereiden. Deze vroege vogels stonden al op de kade met de karren klaar om iedereen van een muts, handschoenen, jas, babydragers, luiers en steeds schaarser wordende eten te geven. Ook kunnen vluchtelingen bij E1 douchen als en kleding krijgen. Meestal heeft men die tijd niet en wordt men direct naar de bussen gebracht om na het krijgen van de papieren naar Eidomeni, de reis te vervolgen naar het kamp aan de grens met Fyrom. De boot van 8 uur was verlaat en kwam drie uur later, dus de handen uit de mouwen steken was tot die tijd een nuttige bezigheid.

Wij maakten kennis met Negia, een van de vrijwilligers van E1. Zij vertelde ons alles over deze plaats en haar bezoekers. Ondertussen was er een groep Nederlandse, Franse, Engelse en Griekse vrijwilligers pakketten en karren aan het klaarzetten voor de aankomst van de boot. Zij hadden al heel veel gehoord over de Hulpkaravaan naar Griekenland van de Griekse vrijwilligers. Selim en ik ontfermden ons over het uitgiftepunt. Wij hadden de taak om alle schoenen weer in bakken per maat te sorteren, want er was een stelling ingestort en alles lag door elkaar. Deze klus hield ons 3 uur bezig; gelukkig waren er heel veel vrijwilligers. Ook vluchtelingen die Griekenland niet kunnen verlaten ­komen dagelijks helpen. Ook maakten we kennis met Sotiris, een charismatische man die zijn dagelijks bestaan vult met doen wat nodig is in Piraeus voor de vluchtelingen en ook de Grieken die hulp nodig hebben. De meeste vrijwilligers willen geen verschil maken: hun motto is “mensen in nood helpen waar ze ook vandaan komen”.­

Rond 11 uur haastte iedereen zich naar de kade; de boot was aangemeerd. Wij mengden ons tussen de aangekomen mensen met de karren en deelden uit wat men nodig had. Men aarzelde eerst maar naar onze verklaring dat het gratis was namen ze mee wat warm en nodig is voor de reis naar het noorden. De buskaart naar Eidomeni moet men zelf betalen. Men koopt deze vervoersbewijzen al op een van de eilanden. Gisteren kwamen er mensen aan die op Lesbos tussen 50 en 75 euro betaald hebben niet wetende dat precies hetzelfde kaartje in Piraeus 30 euro kost. Mensen zonder geld kunnen niet weg

en blijven totdat de vrijwilligers geld hebben ingezameld voor hen om toch mee te kunnen met de bus. Wat hier allemaal gedaan wordt door de vrijwilligers is gigantisch veel. De meeste vrijwilligers hebben inmiddels geen werk meer en hebben zelf nauwelijks middelen. Toch krijgen ze het steeds weer voor elkaar wat in specifieke situaties nodig is. We zagen een moeder die alleen met een paar kinderen reist en een oma die aankwam met twee kleinkinderen waarvan de ouders zijn omgekomen. Deze mensen vertellen hun verhalen bij aankomst aan de vrijwilligers, maar moeten dan weer door. Het is lastig voor deze getraumatiseerde mensen om de basale zaken als geld en buskaarten te regelen. In deze boot zaten heel veel gezinnen met kinderen: heel veel bibberende kinderen die moe waren van de reis en geen rust krijgen omdat men door moet. Het beeld in Nederland dat er alleen mannen aankomen is absoluut niet wat wij zien.

Nadat alle vluchtelingen die weg konden met de bussen waren vertrokken, ontmoetten wij Vilma. Zij is een choreografe en geeft vrijwillig les nu ze haar baan kwijt is geraakt. Ze is verbonden aan Solidarity Piraeus waar ze haar skills aanbiedt in ruil voor eten of medische zorg. Dit netwerk is al heel groot en maakt dat men onafhankelijk wordt van het hebben van geld voor voeding en gezondheidszorg. Vilma en Selim hadden gelijk een klik en er ontstond een creatieve samenwerking. Goede ideeën schieten snel wortel. Vilma nam ons mee naar het clubhuis van Solidarity Piraeus alwaar Katie ons te woord stond en gepassioneerd vertelde over dit initiatief waarvan zij een van de grondleggers is. Na afscheid te hebben genomen van deze lieve gastvrije mensen, keerden wij terug naar het hotel.

Het was nog vroeg en we besloten om onze laptops te halen en naar de top van de Lykavittos te klimmen om daar op de berg in het restaurantje onze planning uit te werken en de verslagen te schrijven. Na een uitputtende klim, die ons bij elk plateau weer een ander verrassend beeld cadeau deed, kwamen we aan op de top. Het uitzicht was meer dan prachtig, voor mij persoonlijk is dit de mooiste plek die ik in mijn leven ooit heb ervaren.

Ondertussen had Zoe uit Kilkis een bericht gestuurd. Er was weer een nieuwe situatie aan de grens. De bussen konden niet naar de grens en verbleven meer dan 26 uur bij het laatste benzinestation voor de grens. De vluchtelingen zaten buiten op de grond, zonder enkele vorm van beschutting te wachten. In Athene is het ’s avonds steenkoud, maar in het noorden is het 15 graden kouder. Toch mochten de vrijwilligers geen eten komen brengen. Zo frustrerend als machten aan het touwtrekken zijn ten koste van mensen in nood.

Na twee uurtjes werken onder het genot van een warm drankje en een fantastisch uitzicht over de hele stad die langzaam haar lichten ontstak in de schemering, vertrokken we om vroeg te gaan slapen. Voldaan van de klim en afdaling, het werk dat af was en het volle programma met alle indrukken die we opdeden, eindigde de dag en trokken wij ons terug uit de hectiek van deze stad.

Morgenochtend gaat de wekker wederom om half 6 want wij gaan wederom helpen. We zijn tenslotte niet gekomen om te slapen!

Tot morgen en gezond weer op.

Groeten uit Athene

Selim en Erika