Athene 29-01-2016 onze vijfde dag al weer!

Deze dag gingen we weer op pad voor een heel bijzonder event. We mochten in het vluchtelingenkamp van Eleonas muziek komen maken met de kinderen. Nou ja, “we”, Selim natuurlijk, die is van de muziek. We hadden deze wens voorgelegd aan Vilma, een vrijwilligster die zelf choreografe is, en zij zag dit plan helemaal zitten. In nog geen drie dagen had ze het geregeld. Soms is weinig structuur heel fijn en kan er veel, zelfs op zo’n korte termijn. Vilma haalde ons op van de metro. In haar auto lag het keyboard dat de avond ervoor was geregeld door Sotiris van Piraeus Solidarity. Ook zagen we een aantal choreografische attributen waarvan we op dat moment nog geen idee hadden waarvoor deze zouden gaan dienen.

Kamp Eleonas is gelegen op een industriegebied tussen fabrieken. Het rook er niet fijn. Het kamp zelf ziet er wel verzorgd en opgeruimd uit. Allemaal witte huisjes/keten in rijen opgesteld. Een speeltent voor de kinderen, een koffiecorner en een basketbalgelegenheid.

De grote witte speeltent was die middag voor ons. Met het keyboard onder zijn arm kreeg Selim gelijk de aandacht van een tiental kinderen. Hij maakte handig gebruik van deze aandacht: hij rende weg met keyboard en al werd aan alle kanten achtervolgd door een enthousiaste kindermeute en de geluiden die hierbij horen. Dit hadden wij deze week nog niet gehoord aan de kade waar de kinderen moe, ziek en hongerig aankomen op het Griekse vasteland.

Selim stopte met rennen terwijl Vilma ondertussen een prachtige jurk had aangetrokken. Want ja, ze kwamen natuurlijk niet om te rennen, maar om samen muziek te maken, te bewegen en samen te werken. Het keyboard was meteen hot: zelfs zonder stroom en geluid waren kinderen er al op aan het spelen en zongen er zelf liedjes bij. De componist zou de componist niet zijn hier op in te haken. Ondertussen werd er stroom geregeld en kon het feest beginnen. Elk kind mocht zijn eigen melodie laten horen en Selim speelde dan mee in hun klanken en tempo. Een voor een in een rij en dan weer aansluiten.
   
Vilma had stokken mee waarmee ze de kinderen oefeningen liet doen. Dit zag er schitterend uit zo in haar prachtige jurk dansend door de ruimte.

Vilma had ook krijtpapier en krijtjes meegenomen voor de liefhebbers. Een paar grotere kinderen kwamen met een voetbal aan en Vilma en ik gingen natuurlijk ook even met hen meedoen. Dat vonden ze wel leuk. De jongens wilden al hun kunstjes tonen die ze met een bal konden uithalen en waar wij natuurlijk geen kaas van hadden gegeten.
Zo was er voor ieder kind wat wils. Muziek, tekenen, samenspel en vormen uitbeelden.

Het is met geen pen te beschrijven hoe deze dag voelde. Het filmpje dat we gemaakt hebben spreekt boekdelen: al die blije kinderen, muziek doet echt wonderen! IMG_3248

Aan het begin van de avond had Karina een afspraak voor ons geregeld met Mary Theodoropoulou van de Stichting Roots. We wilden meer informatie verzamelen over de kinderen die alleen komen en waar deze verblijven. Ook wilden we weten wat er nodig is en hoe we hen kunnen helpen samen met de Stichting Help Children in Greece. Mary is zelf te vondeling gelegd en helpt daarom kinderen die zijn afgestaan hun biologische roots terug te vinden. Haar motto is “elk kind heeft recht op een gezin”. Wij zouden daar graag aan toe willen voegen dat elk kind de basisrechten heeft van voeding, onderdak en kleding.

Vandaag konden we voor de verandering een keer vroeg naar bed. Morgen hebben we een vol programma omdat we onze plannen voor Eidomeni concreet gaan proberen te maken. Het is de wens van Vilma om in Eidomeni een groot evenement met kunst en muziek te organiseren en Selim en ik kunnen ons helemaal vinden in haar plannen. Wat een prachtige uitdagingen mogen wij aangaan! Helaas is het waarom niet prachtig. De Open Border Parade zou niet nodig hoeven te zijn als er geen bommen meer zouden vallen waardoor honderdduizenden mensen op de vlucht slaan. Ons doel is nodig, een doel waar we met zijn allen voor en achter kunnen gaan staan…
Op naar wereldvrede met safe passage en veiligheid voor iedereen.

Selim en Erika