26 februari

Geen tijd te verliezen de komende dagen, de nood is hoog nu de grens nagenoeg dicht is.

Actie 1: Inkopen doen, zakjes vullen, honderden broodjes smeren en op pad begin van de avond. Deze groep de laatste die we voor het kamp van bananen water brood en noten konden voorzien met dank aan de sponsoren, had ongeveer 14 km gelopen, we namen een dame mee in de auto die niet verder kon lopen. Ook de zware tassen laden we in de bus zodat ze lichter konden lopen. Er liep zelfs een dame mee die 9 maanden zwanger was, haar man een psychiater zat er aardig doorheen en wist niet goed hoe het verder moest. Zijn study leek hem in deze situatie niet echt te helpen, vertelde hij later toen ik hem in het kamp ontdekte en met hem sprak. Voor zijn vrouw hadden we een tent geregeld die ze deelde met een andere vrouw en twee kinderen. Zelf sliep hij buiten, net als vele anderen mannen vrouwen en kinderen. Wat een bikkels. De baby zal naar alle waarschijnlijkheid in Eidomeni geboren worden. Lang zal het niet duren. Toch was men liever in het kamp in de buurt van de dokterspost etc… dan wachten bij een benzinestation aan de snelweg …

Actie 2: Tenten en dekens laden en in Eidomenie bezorgen…. hele gezinnen hadden geen tenten en sliepen in de openlucht. Het was ijzig koud, een dame kon niet meer warm worden en hebben we maar in de bus gezet met de kachel op standje 3 zodat ze weer warm was. Deze dame had een tent maar zelfs dat is op de koude grond bijna niet te doen. Na afleveren van deze lading zijn we wederom ergens tenten gaan laden omdat er steeds meer gezinnen aankwamen met baby’s en kleine kinderen. Het was inmiddels middernacht maar stoppen was geen optie.

Actie 3. Met dank aan een Syrische vrijwilliger Ahmet die achter is gebleven en spullen overal vandaan ontvangt konden we tenten en slaapzakken laden voor de laatste familie, deze man had 4 uur in de kou gezeten met zijn kindje. Gelukkig sliepen zij ook warm die nacht, zoals de meeste kinderen. De babymelk aan zijn voeten en dat is het enige dat de ouders willen. Eten voor de kinderen een deken en een tent om ze te beschermen tegen de wind, regen en kou. Men komt naar onze bus met de papieren van de gezinnen om aan ons te bewijzen zonder dat we hierom vragen dat ze 4 of 5 kinderen hebben. We geven aan iedereen die kinderen heeft, melk, babyvoeding, bananen, water, fleeceblankets, tenten en slaapzakken hebben we uitgedeeld deze dag. Toen we leeg waren en niets meer te geven hebben we met veel mensen gepraat. De mensen zonder tent gaan slapen in de tenten nadat de kinderen zijn opgestaan. Zij proberen in de nacht in beweging te blijven. We praten, hoorden hun verhalen aan. Van Syrie, Turkije tot boottocht, hun ervaringen op de eilanden en de reis naar Eidomenie. Het zijn zware verhalen van mensen die kinderen verloren in de oorlog en niet langer wilden blijven om hun andere kinderen te redden.

Om 6 uur sochtends lagen Zoe en ik pas in bed…. Het was een zware, nuttige en hele lange dag. Morgen mogen we weer…

Liefs Erika