Μετ. Αλεξάνδρα Ζώη/ Art and Language

26-01-2016 – Αθήνα – ημέρα 2

Ώρα 6 το πρωί πήραμε το μετρό για τον Πειραιά, πύλη Ε1, όπου περιμέναμε να φθάσουν σήμερα δύο πλοία στις 7 και 8. Το πλοίο των 7 έφθασε μια ώρα νωρίτερα και δεν το προλάβαμε αλλά ευτυχώς οι εθελοντές από τον Πειραιά ήταν ήδη εκεί αφού παρευρίσκονται έτσι κι αλλιώς πολύ νωρίτερα για να είναι όλα έτοιμα. Πολύ νωρίς λοιπόν στέκονταν ήδη στην προκυμαία με τα καρότσια γεμάτα είδη ρουχισμού και τρόφιμα που δυστυχώς είναι όλο και πιο δύσκολο να βρεθούν. Στην Ε1 υπάρχουν και ντους για να μπορούν οι πρόσφυγες να πλυθούν και ρούχα για να ντυθούν. Συνήθως όμως ο χρόνος πιέζει και μπαίνουν κατευθείαν στα λεωφορεία ώστε να πάρουν τα απαραίτητα χαρτιά για την Ειδωμένη και να συνεχίσουν το ταξίδι για το προσφυγικό στρατόπεδο στα σύνορα με την ΦΥΡΟΜ. Το πλοίο των 8 έφτασε με τρεις ώρες καθυστέρηση και στο διάστημα αυτό καταπιαστήκαμε με διάφορες εργασίες.

Γνωρίσαμε την Νέγια, μια από τις εθελόντριες εκεί στην Ε1 που μας κατατόπισε για την περιοχή και τους επισκέπτες. Στο μεταξύ μια ομάδα Ολλανδών, Γάλλων, Άγγλων και Ελλήνων εθελοντών ετοίμαζε καρότσια με είδη βοήθειας περιμένοντας το πλοίο. Είχαν ακούσει πολλά για το Καραβάνι Βοήθειας από τους Έλληνες εθελοντές. Ο Σελίμ κι εγώ ετοιμάζαμε το υλικό στο σημείο διανομής. Έπρεπε να ταξινομήσουμε τα παπούτσια κατά μέγεθος αλλά επειδή είχαν μπερδευτεί μας πήρε γύρω στις 3 ώρες ώσπου να τελειώσουμε, ευτυχώς με την βοήθεια των πολλών εθελοντών που βρίσκονταν εκεί και προσφύγων που δεν μπορούν να φύγουν από την Ελλάδα και έρχονται καθημερινά να βοηθήσουν. Γνωρίσαμε επίσης τον Σωτήρη, έναν υπέροχο άνθρωπο που ξοδεύει την μέρα του προσφέροντας βοήθεια στον Πειραιά στους πρόσφυγες αλλά και στους Έλληνες που χρειάζονται βοήθεια. Οι πιο πολλοί εθελοντές δεν κάνουν διακρίσεις: το σύνθημά τους είναι «βοήθεια σε όλους όσους την χρειάζονται ανεξάρτητα από πού προέρχονται»

Γύρω στις 11 έφθασε το πλοίο. Ήρθαμε κοντά στους νεοφερμένους πρόσφυγες με τα καρότσια και μοιράσαμε ό, τι χρειαζόταν ο καθένας. Στην αρχή δίσταζαν να δεχθούν βοήθεια αλλά όταν τους εξηγήσαμε πως είναι δωρεάν και δεν χρειάζεται να πληρώσουν , έπαιρναν τα απαραίτητα για το ταξίδι προς τον βορρά. Το εισιτήριο για την Ειδωμένη όμως έπρεπε να το αγοράσει ο καθένας μόνος του στα νησιά όπου καταφθάνουν. Πολλοί πληρώνουν 50 ως 75 ευρώ χωρίς να γνωρίζουν πως το ίδιο εισιτήριο στον Πειραιά κοστίζει 30 ευρώ. Όσοι δεν έχουν χρήματα, δεν μπορούν να ταξιδέψουν και παραμένουν μέχρι να βρεθούν χρήματα που συλλέγουν οι εθελοντές. Η βοήθεια που προσφέρουν οι εθελοντές είναι πραγματικά τεράστια και οι πιο πολλοί από αυτούς είναι άνεργοι ή στερούνται κι οι ίδιοι τα προς το ζην. Παρόλα αυτά καταφέρνουν να προσφέρουν ό , τι χρειάζεται σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις. Είδαμε μια μητέρα που ταξίδευε μόνη της και μια γιαγιά με δύο εγγόνια που είχαν χάσει τους γονείς τους. Είναι πολύ δύσκολο να προσφέρει κανείς τα πιο απαραίτητα όπως λίγα χρήματα ή εισιτήρια σε αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους. Στο πλοίο υπήρχαν πολλές οικογένειες με μικρά παιδιά που έτρεμαν από το κρύο και την ταλαιπωρία του ταξιδιού. Η εντύπωση που έχουμε στην Ολλανδία πως οι πρόσφυγες που καταφθάνουν είναι κυρίως άνδρες, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Μετά την αναχώρηση των προσφύγων με τα λεωφορεία, συναντήσαμε την Βίλμα. Η Βίλμα είναι χορογράφος και δίνει εθελοντικά μαθήματα στα παιδιά τώρα που έχασε την δουλειά της. Συνεργάζεται με την Αλληλεγγύη Πειραιά σαν εθελόντρια με αντάλλαγμα φαγητό και ιατρική φροντίδα. Αυτή η πρωτοβουλία είναι πολύ μεγάλη και φροντίζει ώστε οι εθελοντές να εξασφαλίζουν τροφή και ιατρική φροντίδα χωρίς να χρειάζεται να πληρώνουν. Η Βίλμα και ο Σελίμ ταίριαξαν αμέσως και δημιουργήθηκε μια πολύ δημιουργική συνεργασία. Πήγαμε μαζί της στα γραφεία της Αλληλεγγύης Πειραιά όπου η Κάτι μας αφηγήθηκε την δημιουργία αυτής της πρωτοβουλίας της οποίας είναι ιδρυτικό μέλος.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο αλλά επειδή ήταν ακόμα νωρίς ανεβήκαμε στον Λυκαβηττό όπου συνεχίσαμε την εργασία μας. Η θέα από τον Λυκαβηττό είναι υπέροχη και για μένα ήταν μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου.

Η Ζωή από το Κιλκίς μας έστειλε μήνυμα με άσχημα νέα από την κατάσταση στο Κιλκίς. Ταλεωφορεία δεν μπορούσαν να συνεχίσουν ως τα σύνορα και παρέμειναν πάνω από 26 ώρες στο τελευταίο βενζινάδικο πριν τα σύνορα. Οι πρόσφυγες περίμεναν καθιστοί στον δρόμο χωρίς καμία προφύλαξη. Το κρύο στην βόρεια Ελλάδα είναι τσουχτερό, η θερμοκρασία τουλάχιστον 15 βαθμοί χαμηλότερα από την Αθήνα. Κι όμως στους εθελοντές απαγορευόταν να φέρουν φαγητό.

Είναι πολύ απογοητευτικό να βλέπεις να αγνοούνται με αυτόν τον τρόπο άνθρωποι που βρίσκονται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης από αυτούς που κινούν τα νήματα της εξουσίας. Μετά από δύο ώρες εργασίας και απολογισμού της ημέρας επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Αύριο

ξανά στο πόδι νωρίς, στις 5:30, γιατί πρέπει και πάλι να βοηθήσουμε. Γιατί εδώ δεν ήρθαμε για

να απολαύσουμε τον νυχτερινό ύπνο!

7ς αύριο λοιπόν,

Χαιρετισμούς από την Αθήνα

Σελίμ και ‘Ερικα

Ερικα και ΣελίμΜετ – 25 Ιανουαρίου 2016

Αλεξάνδρα Ζώη/ Art and Language

Στις πέντε το πρωί συναντηθήκαμε στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ και πήραμε την πτήση για την Αθήνα όπου φτάσαμε στις 11:00 τοπική ώρα. Ο Μπρούνο ήρθε να μας πάρει από το αεροδρόμιο και να μας δείξει κάποια αξιοθέατα καθώς και τις εγκαταστάσεις των Ολυμπιακών Αγώνων στο Ελληνικό. Σε ένα από αυτά τα μεγάλα κτήρια, το κλειστό πρώην στάδιο του μπάσκετ, φυλάγεται το υλικό που έχουμε στείλει. Πιο πέρα, το πρώην στάδιο του χόκεϋ λειτουργεί σαν στρατόπεδο με σκηνές για τους πρόσφυγες. Στη συνέχεια πήγαμε με τον Μπρούνο στην πύλη Ε1 του λιμανιού του Πειραιά. Εκεί παραδώσαμε βαλίτσες με 70 κιλά φάρμακα. Τα μεταφορικά έξοδα ήταν δώρο της Τρανσάβια που τηνευχαριστούμε. Συναντήσαμε τον Φαντί που μας βοήθησε να ξεφορτώσουμε. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε με τον Σωτήρη, σίγουρα αργότερα αυτή την εβδομάδα.

Στο πάτωμα της αίθουσας Ε1 κάθονταν παντού οικογένειες, γέροι και παιδιά, σε χαρτόνια και κουβέρτες. Δεν μπορούσαν να φύγουν γιατί δεν υπήρχαν λεωφορεία για την Ειδωμένη. Τα σύνορα με την ΦΥΡΟΜ είναι κλειστά. Ετσι οι πλατείες της Αθήνας γεμίζουν με πρόσφυγες που κοιμούνται στους υπαίθριους χώρους. Μας ρωτούσαν πολλοί για τα εισιτήρια που είχαν αγοράσει και η ημερομηνία είχε πια λήξει και ανησυχούσαν για το αν θα έπρεπε να ξαναγοράσουν εισιτήρια. Γιατί οι πρόσφυγες πληρώνουν για τα εισιτήρια των διαδρομών τους και όποιοι δεν έχουν χρήματα είναι αναγκασμένοι να περιμένουν για πολύ στα νησιά. Λόγω της έλλειψης πληροφόρησης καμιά φορά ανέβαιναν οι τόνοι. Η πείνα και το κρύο κάνουν τους ανθρώπους λιγότερο υπομονετικούς. Αυτό είναι ανθρώπινο. Ενας άνδρας ζητούσε να γίνει μια εξέταση για την 8 μηνών έγκυο γυναίκα του. Γιατροί όμως δεν υπήρχαν σήμερα ούτε και εθελοντές να βοηθήσουν. Μια τέτοια στιγμή είναι τρομερά δύσκολο να πρέπει να πεις όχι. Είναι αφύσικο και απάνθρωπο.

Μετά από δύο ώρες φύγαμε με το μετρό για το ξενοδοχείο μας στο Κολωνάκι, στο κέντρο της Αθήνας. Ευχαριστούμε την Μύριαμ και τον χορηγό μας, την εταιρεία COCO-MAT για την υπέροχη διαμονή. Από εκεί πήγαμε στο επόμενο ραντεβού με την Καρίνα, μια ολλανδέζα που μένει στην Αθήνα, για να συναντήσουμε κάποιες ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες.

Στην οδό Νοταρά, στο υπό κατάληψη πρώην κτήριο της Εφορίας, λειτουργεί τώρα ένας ξενώνας για πρόσφυγες όπου στεγάζονται 110 άτομα από διαφορετικές χώρες προέλευσης. Μας ξενάγησαν και στην κουζίνα είδαμε τα τρόφιμα που είχαμε στείλει για αυτούς! Όλα λοιπόν έφτασαν καλά. Ετοίμαζαν φαγητό για τους πρόσφυγες που είχαν ξεμείνει στην Αθήνα και δεν μπορούσαν να φύγουν. Εκεί συναντήσαμε τυχαία και την κόρη ενός συνάδελφου του Σελίμ και συνειδητοποιήσαμε ξανά πόσο μικρός είναι ο κόσμος. Επίσης συναντήσαμε κάποιους δραστηριοποιημένους πολίτες που μας κάλεσαν να παρευρεθούμε στην εβδομαδιαία συνέλευση της ομάδας τους. Είδαμε πολλούς φοιτητές από την Δανία, Ταιβάν και Μ.Βρετανία που είχαν έρθει στην Αθήνα με αφορμή κάποιο σεμινάριο σχετικά με την μετανάστευση στο Ολλανδικό Ινστιτούτο της Αθήνας. Η συνάντηση ακολουθούσε την πρακτική της άμεσης δημοκρατίας, κάτι που είναι μεν ευχάριστο αλλά όχι και τόσο λειτουργικό όπως παραδέχτηκαν και αρκετοί από τους παρευρισκόμενους.

Μετά από μία ώρα πήγαμε στην πλατεία Βικτωρίας όπου διαμένουν οι πρόσφυγες για να δούμε αν μπορούμε να προσφέρουμε κάποια βοήθεια. Όταν φτάσαμε, είδαμε να καταφθάνει και το λεωφορείο της οδού Νοταρά με το φαγητό και όλοι έτρεξαν προς τα εκεί. Ακολούθησε πολύ σπρώξιμο τραβολόγημα. Ηταν ολοφάνερο πως ο κόσμος πεινούσε και είχε ανάγκη από ζεστό φαγητό. Το κρύο ήταν φοβερό. Είχαμε κι εμείς κρύα χέρια αλλά όλοι αυτοί οι άνθρωποι έπρεπε να περάσουν την νύχτα εκεί έξω. Είδαμε οικογένειες με μικρά παιδιά να περπατούν φορώντας τα σλήπινγκ μπαγκς. Δεν μπορούσαν ούτε να ξαπλώσουν γιατί ο ύπνος στα πάρκα απαγορεύεται από τον νόμο. Υπάρχουν επίσημα κέντρα ασύλων αλλά οι πρόσφυγες δεν θέλουν να πάνε εκεί επειδή φοβούνται πως θα συλληφθούν, θα απελαθούν ή θα φυλακιστούν. Ετσι προτιμούν να κοιμούνται σε ένα παγκάκι στο πάρκο και αποδέχονται ακόμα και την καμιά φορά σκληρή συμπεριφορά της αστυνομίας γιατί ξέρουν πως η αστυνομία στην δική τους χώρα είναι πολύ χειρότερη.

Μετά από μια μακριά μέρα ήρθε η ώρα της επιστροφής στο ξενοδοχείο. Ήταν μια μέρα γεμάτη συναντήσεις με ενδιαφέροντες ανθρώπους που δίνονταν ακούραστα και με πάθος σε αυτό που έκαναν κάθε μέρα μαζί με την δουλειά τους ή άλλες υποχρεώσεις.

Ευχόμαστε σε όλους μια μέρα όμορφη και γεμάτη έμπνευση, από την Αθήνα, μια πόλη όπου οι κάτοικοί της καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να δουν την αλληλεγγύη πραγματικά να ανθίζει και να εξαπλώνεται παντού.

Σελίμ και ‘Ερικα Αθήνα 25.1.2016