Wat ben je voor vluchtelingen gaan doen?

‘Ik ben procescoördinator van (inmiddels stichting) Hulpkaravaan naar Griekenland. De Hulpkaravaan helpt de Grieken om vluchtelingen te helpen. De hulpkaravaan startte met een persoonlijke oproep van initiatiefneemster Erika Mauritz op Facebook. Meer dan duizend mensen melden zich aan en Erika kon alle hulp gebruiken. Het verzamelen startte door heel het land dus daar moest over nagedacht worden. Dat werd mijn rol: procescoördinatie. De hulpgoederen werden op zeventig locaties in Nederland verzameld en vervolgens naar Griekenland gebracht. Daar moest dus goed over nagedacht worden. Met het inrichten van een projectmanagementsysteem, het zoeken naar ieders talent, het opzetten van een samenwerkingsstructuur en een tijdspad legden we de basis. Niemand kende elkaar nog, dit was met recht een burgerinitiatief. Ongeveer 400 mensen hebben zich belangeloos ingezet door dagen, soms weken, te sorteren en te verpakken en hulpmiddelen en donaties in te zamelen. Transportbedrijven hebben ons kosteloos geholpen met een grote loods, binnenlandtransport en verbindingen met buitenlandse transportbedrijven die deels schenken en verder humanitaire prijzen rekenen. We sturen op dit moment goederen over land met vrachtwagens en over zee. Een grote operatie, maar we weten dat op deze manier alles goed terecht komt.’

Waarom ben je actief geworden?

‘Dat is een bewuste keuze. Ik was geïnspireerd door een TED-talk in Utrecht over social enterprises. Ik besloot om een half jaar de helft van mijn betaalde commerciële opdrachten af te zeggen om zo ruimte te maken voor maatschappelijk betrokken projecten. Vervolgens las ik de persoonlijke oproep op Facebook van Erika Mauritz, initiatiefneemster van (inmiddels Stichting) Hulpkaravaan naar Griekenland. Zij schreef dat zij een camper gekocht had en naar Griekenland wilde gaan met hulpgoederen en vroeg wie er met haar wilde verzamelen en meerijden. Ik vind zulke spontane acties heerlijk en ik bood me aan. Ik kende Erika nog niet, maar twee dagen later belde ze mij.’

Wat kom je bij je activiteiten tegen?

‘Sommige vluchtelingen in Athene lieten foto’s zien van hun familie en vertelden over de situatie in hun land. Ze vertelden dat ze bang zijn omdat IS dichtbij hun woonplaats was en niet alle familieleden mee konden vluchten. Ook kregen we foto’s te zien van mooie culturele ornamenten waar men voor vreest. Anderen vroegen alleen de weg en wilden zo snel mogelijk door, bang dat de grenzen helemaal zouden sluiten. Veel mensen zijn inmiddels vastgelopen in Griekenland. Ze werden tegengehouden bij de Macedonische grens. In Athene zie je veel mensen die van takken hutten bouwen. Dat is hun slaapplaats. En het is koud nu.

Gelukkig zijn er ook in Griekenland veel burgerinitiatieven, van krakers die panden claimen en ombouwen tot hostels voor vluchtelingen, tot groepen mensen die een solidariteitsbeweging opzetten en voedsel, kleding en warme douches aanbieden. Daarnaast zijn er ook vluchtelingenkampen opgezet in sportstadions die worden gerund door vrijwilligers. De overheid en grote ngo’s zijn nog nauwelijks is actie. Er is een groot gebrek aan coördinatie op alle locaties. Het lijkt alsof men verlamd is of zich er niet aan durft te branden. Griekenland is als failliet land niet in staat dit gigantische probleem alleen het hoofd te bieden.’

Wat raakte jou het meest?

‘Hoeveel mensen gezamenlijk iets voor elkaar kunnen boksen. Ik heb het begrip solidariteit altijd als iets heel abstracts gezien, maar je kunt samen echt iets bereiken. Elk leed dat je kunt verzachten telt. En dat kan al op een hele simpele manier. Veel Grieken kunnen dat als geen ander. Hun gastvrijheid en vrijgevigheid en dan met name van mensen die zelf niet of nauwelijks rondkomen, vind ik ontroerend en hoopgevend. Daar kunnen we nog wat van leren.’

Hoe reageerde je omgeving?

‘Goed. Veel mensen vinden het fijn dat ze ook iets kunnen doen of iemand kennen die iets doet en via wie ze op de hoogte blijven. Ik heb zelf geen negatieve reacties gehoord maar veel mensen zeiden er ook niets over. Het is een lastig onderwerp in Nederland merk ik. Veel mensen stoppen bij de gedachte ‘dat dit toch niet op te lossen is’. Maar de ambitie is niet om de wereldproblematiek op te lossen, maar gewoon om iets te doen. Elke vorm van positieve aandacht en hulp die je kunt bieden, zorgt ervoor dat mensen zien dat er ook positiviteit in de wereld is. Hoop geven: zo belangrijk.’

Begrijp je waarom mensen tegen vluchtelingen zijn?

‘Ja, dat snap ik zeker. Er was een mooi gedicht op Facebook over bang zijn en over de tweestrijd. ‘Ik ben bang voor al die nieuwe mensen en ik ben bang dat ik ze in de steek laat.’ Ik snap die gedachte maar het is niet ‘wij’ en ‘zij’. We zijn allemaal mensen. Ik zou zelf ook niet voor een dichte deur willen staan als ik noodgedwongen alles moest achterlaten in oorlogstijd.’

Doet Nederland wel genoeg? Wat verwacht je van de gemeente en de regering?

‘Nee, we kunnen nog zoveel meer. Sneller en ruimhartiger beslissen is cruciaal. Jaag de creativiteit aan in het land. Zorg dat er mooie initiatieven en projecten voor opvang en integratie van vluchtelingen ontwikkeld kunnen worden. En geef het goede voorbeeld als regering en gemeente. We kunnen echt veel meer hebben dan we denken. Als we maar willen en zien dat het kan.’

Volg de verhalen over de Hulpkaravaan naar Griekenland op www.hulpkaravaangriekenland.nl en Facebook. Vrijwilligers en donaties zijn nog steeds van harte welkom. Meld u aan via vrijwilligerkaravaan@gmail.com.