Ερικα και ΣελίμΜετ – 25 Ιανουαρίου 2016

Αλεξάνδρα Ζώη/ Art and Language

Στις πέντε το πρωί συναντηθήκαμε στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ και πήραμε την πτήση για την Αθήνα όπου φτάσαμε στις 11:00 τοπική ώρα. Ο Μπρούνο ήρθε να μας πάρει από το αεροδρόμιο και να μας δείξει κάποια αξιοθέατα καθώς και τις εγκαταστάσεις των Ολυμπιακών Αγώνων στο Ελληνικό. Σε ένα από αυτά τα μεγάλα κτήρια, το κλειστό πρώην στάδιο του μπάσκετ, φυλάγεται το υλικό που έχουμε στείλει. Πιο πέρα, το πρώην στάδιο του χόκεϋ λειτουργεί σαν στρατόπεδο με σκηνές για τους πρόσφυγες. Στη συνέχεια πήγαμε με τον Μπρούνο στην πύλη Ε1 του λιμανιού του Πειραιά. Εκεί παραδώσαμε βαλίτσες με 70 κιλά φάρμακα. Τα μεταφορικά έξοδα ήταν δώρο της Τρανσάβια που τηνευχαριστούμε. Συναντήσαμε τον Φαντί που μας βοήθησε να ξεφορτώσουμε. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε με τον Σωτήρη, σίγουρα αργότερα αυτή την εβδομάδα.

Στο πάτωμα της αίθουσας Ε1 κάθονταν παντού οικογένειες, γέροι και παιδιά, σε χαρτόνια και κουβέρτες. Δεν μπορούσαν να φύγουν γιατί δεν υπήρχαν λεωφορεία για την Ειδωμένη. Τα σύνορα με την ΦΥΡΟΜ είναι κλειστά. Ετσι οι πλατείες της Αθήνας γεμίζουν με πρόσφυγες που κοιμούνται στους υπαίθριους χώρους. Μας ρωτούσαν πολλοί για τα εισιτήρια που είχαν αγοράσει και η ημερομηνία είχε πια λήξει και ανησυχούσαν για το αν θα έπρεπε να ξαναγοράσουν εισιτήρια. Γιατί οι πρόσφυγες πληρώνουν για τα εισιτήρια των διαδρομών τους και όποιοι δεν έχουν χρήματα είναι αναγκασμένοι να περιμένουν για πολύ στα νησιά. Λόγω της έλλειψης πληροφόρησης καμιά φορά ανέβαιναν οι τόνοι. Η πείνα και το κρύο κάνουν τους ανθρώπους λιγότερο υπομονετικούς. Αυτό είναι ανθρώπινο. Ενας άνδρας ζητούσε να γίνει μια εξέταση για την 8 μηνών έγκυο γυναίκα του. Γιατροί όμως δεν υπήρχαν σήμερα ούτε και εθελοντές να βοηθήσουν. Μια τέτοια στιγμή είναι τρομερά δύσκολο να πρέπει να πεις όχι. Είναι αφύσικο και απάνθρωπο.

Μετά από δύο ώρες φύγαμε με το μετρό για το ξενοδοχείο μας στο Κολωνάκι, στο κέντρο της Αθήνας. Ευχαριστούμε την Μύριαμ και τον χορηγό μας, την εταιρεία COCO-MAT για την υπέροχη διαμονή. Από εκεί πήγαμε στο επόμενο ραντεβού με την Καρίνα, μια ολλανδέζα που μένει στην Αθήνα, για να συναντήσουμε κάποιες ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες.

Στην οδό Νοταρά, στο υπό κατάληψη πρώην κτήριο της Εφορίας, λειτουργεί τώρα ένας ξενώνας για πρόσφυγες όπου στεγάζονται 110 άτομα από διαφορετικές χώρες προέλευσης. Μας ξενάγησαν και στην κουζίνα είδαμε τα τρόφιμα που είχαμε στείλει για αυτούς! Όλα λοιπόν έφτασαν καλά. Ετοίμαζαν φαγητό για τους πρόσφυγες που είχαν ξεμείνει στην Αθήνα και δεν μπορούσαν να φύγουν. Εκεί συναντήσαμε τυχαία και την κόρη ενός συνάδελφου του Σελίμ και συνειδητοποιήσαμε ξανά πόσο μικρός είναι ο κόσμος. Επίσης συναντήσαμε κάποιους δραστηριοποιημένους πολίτες που μας κάλεσαν να παρευρεθούμε στην εβδομαδιαία συνέλευση της ομάδας τους. Είδαμε πολλούς φοιτητές από την Δανία, Ταιβάν και Μ.Βρετανία που είχαν έρθει στην Αθήνα με αφορμή κάποιο σεμινάριο σχετικά με την μετανάστευση στο Ολλανδικό Ινστιτούτο της Αθήνας. Η συνάντηση ακολουθούσε την πρακτική της άμεσης δημοκρατίας, κάτι που είναι μεν ευχάριστο αλλά όχι και τόσο λειτουργικό όπως παραδέχτηκαν και αρκετοί από τους παρευρισκόμενους.

Μετά από μία ώρα πήγαμε στην πλατεία Βικτωρίας όπου διαμένουν οι πρόσφυγες για να δούμε αν μπορούμε να προσφέρουμε κάποια βοήθεια. Όταν φτάσαμε, είδαμε να καταφθάνει και το λεωφορείο της οδού Νοταρά με το φαγητό και όλοι έτρεξαν προς τα εκεί. Ακολούθησε πολύ σπρώξιμο τραβολόγημα. Ηταν ολοφάνερο πως ο κόσμος πεινούσε και είχε ανάγκη από ζεστό φαγητό. Το κρύο ήταν φοβερό. Είχαμε κι εμείς κρύα χέρια αλλά όλοι αυτοί οι άνθρωποι έπρεπε να περάσουν την νύχτα εκεί έξω. Είδαμε οικογένειες με μικρά παιδιά να περπατούν φορώντας τα σλήπινγκ μπαγκς. Δεν μπορούσαν ούτε να ξαπλώσουν γιατί ο ύπνος στα πάρκα απαγορεύεται από τον νόμο. Υπάρχουν επίσημα κέντρα ασύλων αλλά οι πρόσφυγες δεν θέλουν να πάνε εκεί επειδή φοβούνται πως θα συλληφθούν, θα απελαθούν ή θα φυλακιστούν. Ετσι προτιμούν να κοιμούνται σε ένα παγκάκι στο πάρκο και αποδέχονται ακόμα και την καμιά φορά σκληρή συμπεριφορά της αστυνομίας γιατί ξέρουν πως η αστυνομία στην δική τους χώρα είναι πολύ χειρότερη.

Μετά από μια μακριά μέρα ήρθε η ώρα της επιστροφής στο ξενοδοχείο. Ήταν μια μέρα γεμάτη συναντήσεις με ενδιαφέροντες ανθρώπους που δίνονταν ακούραστα και με πάθος σε αυτό που έκαναν κάθε μέρα μαζί με την δουλειά τους ή άλλες υποχρεώσεις.

Ευχόμαστε σε όλους μια μέρα όμορφη και γεμάτη έμπνευση, από την Αθήνα, μια πόλη όπου οι κάτοικοί της καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να δουν την αλληλεγγύη πραγματικά να ανθίζει και να εξαπλώνεται παντού.

Σελίμ και ‘Ερικα Αθήνα 25.1.2016